Dalmatië – Paul Westerbeek

Dagboek Kroatië 8

Geplaatst op 8 september 2013 door Westerbeek

Zondag 8 september / Dubrovnik-Trogir

Om negen uur vertrekt de bus uit de haven. We maken een omweg via Metkovic, dichtbij de grens met Bosnië-Herzegovina, waar de Jadranska Magistrala de kust verlaat om de delta van de Neretva te ontwijken. Ik heb een kamer gereserveerd in Trogir. In Split stap ik over en weer zie ik nauwelijks iets van die stad. Trogir is intussen bekend terrein. Ik wandel wat en zoek de schaduw, in de buurt van de oostpunt van het eiland. Het is hier 29 graden. Ene Darja van het hotel heeft me per e-mail verzocht een aankomsttijd te vermelden en precies om drie uur, zoals aangekondigd, wandel ik er binnen. Ze begint al enthousiast te roepen als ik de ingang nader. Prima kamer, in een hotel aan een pleintje in de wirwar van smalle straatjes. Als ik me opgefrist heb en wat later beneden kom om richting de boulevard te wandelen, is ze verdwenen want de receptie is maar af en toe bezet. Daarom was ze zo blij! Ze hoefde niet te wachten en kon meteen weer naar huis! Ze heeft me een briefje met een telefoonnummer gegeven, voor ‘als er problemen zijn.’

Er zijn geen problemen.

Dagboek Kroatië 7

Geplaatst op 7 september 2013 door Westerbeek

zaterdag 7 september / Dubrovnik

De Kroatische onafhankelijkheidsoorlog is al bijna twee decennia voorbij. Begonnen in 1991, met het uitroepen van de onafhankelijkheid van Slovenië en Kroatië, formeel beëindigd met het verdrag van Dayton in 1995. De uitbraak van deze oorlog, het begin van het uiteenvallen van het voormalige Joegoslavië, vormde toch een schok toen: Europa, Joegoslavië, dat was relatief dichtbij… Wanneer ik vertel dat ik naar Kroatië ga, is bij sommigen, zelfs hier, nog steeds de eerste associatie: oorlog. Ik word gewaarschuwd voor het aansnijden van gevoelige gesprekken in cafés, de politie, bestelbusjes waaruit gemaskerde mannen komen.

Als je, zoals ik nu, in Dalmatië rondreist, langs de kust, waar het toerisme, dat natuurlijke instortte tijdens de oorlog, weer is opgebloeid, deels in steden die op de Werelderfgoedlijst van Unesco staan (Trogir, Dubrovnik), dan zie je nauwelijks meer iets van die oorlog. Dubrovnik werd in 1991 door het Joegoslavische leger belegerd en gebombardeerd; het beleg duurde zeven maanden en er werd veel verwoest. Alle Adriatische havens werden bezet door het JNA. In oost-Slavonië werd in dezelfde periode, oktober 1991, Vukovar dag en nacht gebombardeerd totdat er nauwelijks een huis meer overeind stond. Maar Dubrovnik trok internationale aandacht, cynisch genoeg doordat de buitenlandse media vooral aandacht hadden voor de vernietiging van monumentale gebouwen. Na de oorlog werd de schade hersteld, volgens Unesco-richtlijnen, en het meeste is weer als in originele staat. Maar de daken van de herstelde huizen zijn van een lichter rood.

In de haven, waar mijn hotel zich bevindt en waar ik op deze zaterdagochtend ontbijt op het terras van een restaurant aan de Nikola Tesla straat (ook een Kroaat van origine) bevinden zich in het plantsoen aan de havenkant een schip en een pantservoertuig, als oorlogsmonumenten.

Een gedenkplaat bij de Vlaho vermeldt:

The first battleship of the Croatian navy-task force of armed ships Dubrovnik, the symbol and pride of resistance against Serbo-Montenegrian aggression on our town. / Croatian navy volunteers.

Het scheepje imponeert niet.

Ik neem ditmaal de bus naar de oude stad. Het klooster blijkt gesloten maar het vermag mij niet te ontstemmen. Ik wandel wat rond, in de stad, in het haventje en besluit een tochtje te maken naar Lokrum, een eilandje op een paar honderd meter afstand van Dubrovnik. Het is een natuurreservaat. Het is er rustig, bos, schaduw, pauwen wandelen vrij rond. Een oud vervallen klooster. Rotskust.

’s Avonds eet ik in een restaurant in de haven. Laatste avond in Dubrovnik. Komen we hier ooit nog terug? Misschien is de wereld daarvoor te groot.

Dagboek Kroatië 1

Geplaatst op 30 augustus 2013 door Westerbeek

vrijdag 30 augustus

Spontaan handelen in reactie op de vrije vlucht van de verbeelding behoort tot de aangename aspecten van het leven. En daarna verschijnen vanzelf nuttige of noodzakelijke plannen om het handelen richting te geven en te ondersteunen. En ook dat is aangenaam.

Waarom Kroatië? Omdat ik houd van het Zuiden, de zee, de kust. Dalmatië dus. Ik heb het voor het uitkiezen. In mei nog in Napels geweest, aan de kust van Campanië (Campania Felix!), wil ik niet meteen opnieuw naar Italië. De oostkust van de Adriatische zee dan. Dubrovnik stel ik me voor. Waarom? Middellandse zee, aan de kust, beschrijvingen klinken wel aardig. Mooie oude stad… Werelderfgoed. Magere motivatie die, zo houd ik mijzelf voor, de spontaniteit glans geeft.

Eenvoudig een directe vlucht naar Dubrovnik vinden lukt niet. Dan maar wat aanpassingen – Split is het aangewezen vliegdoel. Trogir ligt dichter bij het vliegveld, lovende woorden over gelezen op internet, geen zin om ver te slepen met mijn ene tas… En van al die aanlokkelijke eilanden wil ik er toch ook wel een bezoeken.

Op internet is natuurlijk alles te vinden: bootverbindingen, busverbindingen, hotels, beschrijvingen van Kroatië, Dalmatië, eilanden, steden. Treinen rijden er niet in dit deel van Kroatië. Ondanks alle internetinformatie, schaf ik toch een reisgids aan, want ik vind het aardig om iets tastbaars te hebben. Ik blader er wat in, lees hier en daar een alinea en bekijk Dalmatië min of meer globaal. Reisplan voor tien dagen in elkaar geflanst, enkele hotels vooruit geboekt. De rest bedenken we onderweg wel.