Wir müssen wissen, wir werden wissen. – David Hilbert
Misschien is de imperatieve kracht van het motto hierboven wel typisch Duits.
Ik moest eens tentamen analyse doen, lang geleden, een van de eerste vakken in de propedeuse.
Ik ging nooit naar college want ik dacht dat ik het beter zélf allemaal kon bestuderen. Of bedenken. Ontdekken! Hilbert, als wiskundige, interesseerde me in dat vroege stadium niet. Ik was Platonist. Wiskundige structuren hadden een eigen realiteit, ze bestónden, geheel autonoom, je kon ze zelf ontdekken. Ik bestudeerde, toch verstandig, daarbij wel dictaten; soms gebruikte ik een boek. Ik was blij dat ik van school af was en niet meer in de klas hoefde te zitten. Dat had ik tijdens mijn studie nog één dag gedaan en toen was ik gevlucht. Een vriend studeerde politicologie. Een ander informatica. Mijn vriendin studeerde kunstgeschiedenis. Met haar sprak ik over Giotto, Friedrich, de Cisterciënzers, maar zelden over wiskunde. En wij lazen. Wij lazen veel.
Het tentamen was mondeling. Het onderwerp was functionaalanalyse. Toen zei ik, in een nonchalante verwijzing, tegen de docent:
‘Hilbertruimte.’
Daarbij sprak ik Hilbert uit op zijn Frans, want ik dacht het een Fransman was.
Ielbèr…
Daar moest hij hartelijk om lachen.
http://nl.forvo.com/word/david_hilbert/
Übung macht den Meister.
Leerstijlen verschillen.
Dat hoedje oogt in elk geval ook niet erg Duits.
4-8-2014: Radiopraatje Hilbert uit 1930 met de beroemde woorden. Heel goed Duits.